Όταν η Γλυφάδα ήταν μια «Μικρή Ντοβίλ»

05-09-2018, 11:49

Με ένα γλαφυρό άρθρο στην εφημερίδα: «Δημοκρατία», ο Ελευθέριος Σκιαδάς σκιαγραφεί την εξέλιξη της Γλυφάδας μέσα στο χρόνο και το χαρακτήρα που της έδωσαν οι Αθηναίοι παραθεριστές που κατέβαιναν στις παραλίες της για να απολαύσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Το άρθρο του Ελευθέριου Σκιαδά αναφέρει, χαρακτηριστικά, τα εξής: «Λίγο πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή η Γλυφάδα, ως λουτρόπολη, πλέον, βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη. Έχανε, πλέον, το γραφικό χαρακτήρα που έδιναν τα καλοκαίρια οι αποκαλούμενοι σκηνίτες, δηλαδή κυρίως Αθηναίοι που έστηναν τις σκηνές τους και απολάμβαναν τις διακοπές τους.

Όπως έγραψε ο Δημήτρης Χατζόπουλος, ήταν όλοι γνωστοί μεταξύ τους και έμοιαζαν με αποδημητικά πτηνά που επανέρχονταν στα γνωστά τους μέρη, βρίσκοντας τα πάντα σε τάξη.

Τα πάντα, όμως, άλλαξαν, αφενός λόγω της αύξησης του πληθυσμού στην Αττική και αφετέρου λόγω της επέκτασης του δικτύου των συγκοινωνιών. Τα λεωφορεία και τα αυτοκίνητα αντικατέστησαν την άμαξα και τη σούστα. Τις Κυριακές ιδιαίτερα η Γλυφάδα μετατρεπόταν σε Βαβυλωνία.

Υπήρχε, όμως και το βλέμμα που παρατηρούσε ευχάριστες τις εξελίξεις και την ανάπτυξη της περιοχής.

Αυτό ήταν του ρεπόρτερ, Δημήτρη Ψαθά, ο οποίος χαρακτήριζε ήδη τη Γλυφάδα «Μικρή Ντοβίλ», συγκρίνοντάς τη με το περίφημο παραθεριστικό κέντρο της Κάτω Νορμανδίας. Το βασίλειο της κομψότητας, όπως την αποκαλούσαν. Δεν είχε καθόλου άδικο ο Δημήτρης Ψαθάς ούτε ο Μήτσος Δειλινός, ο οποίος την ίδια εποχή, δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αναφερόμενος στη Γλυφάδα την αποκαλούσε «Κοτ ντ’ Αζούρ» της Ελλάδας.

Μπορεί να μην είχε μεγάλα ξενοδοχεία, καζίνα, διεθνή αριστοκρατία και επίδειξη πλούτου, αλλά διέθετε το απέραντο γαλάζιο του Σαρωνικού, το χάιδεμα του μπάτη και το γελαστό, αττικό ουρανό.

Εκείνο που προκαλούσε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι παραλίες της Γλυφάδας μετατρέπονταν σε ένα απέραντο νυφοπάζαρο. Από τη μία, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και μέλη του διπλωματικού σώματος έδιναν μια νότα κοσμοπολιτισμού. Από την άλλη, νέα παιδιά δημιουργούσαν το δικό τους κόσμο, παίζοντας και αποκλείοντας σχεδόν από τις παραλίες τους σεμνότυφους ηλικιωμένους της εποχής.

Όπως μας παραδίδει ο Μήτσος Δειλινός, είχαν φτάσει στο σημείο να αναρτήσουν ταμπέλα με την ονομασία «Πλατεία Αγάμων».

Ήταν η εποχή κατά την οποία ο Δήμαρχος Αθηναίων, Σπύρος Πάτσης, μετονόμαζε επισήμως την Πλατεία Αγάμων των Αθηνών σε Πλατεία Αμερικής. Οπότε ο νεαρόκοσμος μετέφερε την ονομασία στη Γλυφάδα.

Στην εν λόγω πλατεία ένα μεγάλο αμμώδες άνοιγμα ήταν ο τόπος όπου σύχναζαν μόνον άγαμοι, επιτρέποντας κατ’ εξαίρεση την παρουσία σε γεροντοπαλίκαρα και σε γεροντοκόρες.

Η κίνηση στη Γλυφάδα ξεκινούσε στις εννέα το πρωί και συνεχιζόταν έως το βράδυ. Εκεί αποβιβαζόταν ό,τι πιο κόσμιο και κομψό είχε να επιδείξει η Αθήνα. Εκεί πλασαριζόταν η μόδα της παραλίας με άνδρες που φορούσαν μονύελους που λαμπύριζαν και γυναίκες που ντύνονταν με ό,τι πιο μοντέρνο υπήρχε για τον περίπατο.

Φαίνεται, ωστόσο, ότι και οι τοπικοί παράγοντες φρόντιζαν έντεχνα να διαφημίζουν τις παραλίες τους , αποσκοπώντας στην κίνηση και βεβαίως, στα οικονομικά οφέλη, αφού ενισχυόταν η τοπική οικονομία.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 η Γλυφάδα μεσουρανούσε. Στην πλαζ λειτουργούσαν ήδη επιχειρήσεις που φρόντιζαν για τα θαλασσινά παιχνίδια, ενώ, πλέον, προσέγγιζαν την περιοχή κότερα, βάρκες, γιοτ, ακόμη και θαλαμηγοί. Εκεί έβρισκαν καταφύγιο δροσιάς οι αριστοκράτες με τα αυτοκίνητα που θεωρούνταν θεόρατες λιμουζίνες, αλλά και μικροί μπακαλόγατοι με πολύχρωμα μαγιό.

Το 1937 πραγματοποιήθηκαν και τα σχέδια για τον εξωραϊσμό της ακτής και για τη μετατροπή, επισήμως, πλέον, της Γλυφάδας σε τουριστικό κέντρο. Απαλλοτριώθηκαν τα μικρά κτίσματα που βρίσκονταν δεξιά της παραλιακής λεωφόρου της Γλυφάδας από το Έντεν μέχρι τη λουτρόπολη και βρίσκονταν μεταξύ της λεωφόρου και της ακτής. Αυτό ήταν, όμως, μόνο ένα ελάχιστο μέρος του προγράμματος που αναπτύχθηκε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930, όταν δικαιολογημένα αποκαλούσαν τη Γλυφάδα «Μικρή Ντοβίλ»».